środa, 22 lutego 2012

Seria UCHO - walkmen i głuchota

Podobno takie szkodliwe te słuchawki, głuchnie się – a dlaczego?

Sprawa jest prosta: to, co dociera do ucha, jest jednak relatywnie bardzo głośne, bo:

- natężenie dźwięku maleje z kwadratem odległości (na otwartym obszarze) – a nawet cicha słuchawka jest blisko ucha, więc i fala jest głośna (i uszkadza ucho)

- ucho słyszy logarytmicznie – to, co daje nam poczucie relatywnie niewielkiego wzrostu głośności oznacza znaczące zwiększenie natężenia dźwięku. (10 decybeli w górę - to rząd wielkości w górę dla natężenia, a duże natężenie dźwięku uszkadza ucho).

- ucho się szybko przestraja i przestaje słyszeć, że jest głośno, to co jest głośno (a duże natężenie dźwięku uszkadza ucho).


Najgroźniejsze w słuchawkach jest to, że dźwięk z nich nie pozwala na porównanie z tłem – tak jak dźwięk z głośników czy telewizora pozwala się zorientować czy zagłusza np. dzwonek z telefonu, czy nie, czy dźwięki zza okna. Ucho się przestraja i osoba słuchająca przez słuchawki nawet nie zdaje sobie sprawy, że głośno słucha.

Metoda obrony
Też zdarza mi się korzystać ze słuchawek (jak najrzadziej), i mam taką metodę, że zwykle świadomie ustawiam je na tyle cicho, żebym dobrze słyszała otoczenie. Można do mnie mówić jak jestem w słuchawkach i słyszę.

Zagłuszyć hałas
Natomiast jeśli ktoś się chce odciąć od hałasu…. To właśnie wtedy jest niebezpiecznie. Bo przestajemy mieć kontrolę ile tego dźwięku dochodzi (ucho się przestraja i nie wie nawet ze jest głośno). Można zrobić to tak by najpierw nastawić świadomie cicho, tak żeby słyszeć tło, a potem świadomie minimalnie podgłośnić. Wtedy jest to jakaś metoda na to, żeby siebie nie ogłuszać. Natomiast jeśli kolejne piosenki są nagrane z różną głośnością – to wtedy ta metoda nie działa, chyba że mamy sprytny odtwarzacz, który ma zabezpieczenie i nie puszcza dźwięków głośniejszych niż zadany poziom decybeli.

Telefon
Jak bronić się przed telefonem (komórkowym, czy zwykłym)? Który też przykładamy do ucha, podobnie jak słuchawki walkmena. Jak tu by się przydało zabezpieczenie przed emisją dużych decybeli! Ileż razy dostałam głośny zgrzyt w swoje ucho, albo widzę jak ktoś gwałtownie odsuwa od ucha słuchawkę – bo pierwszy dźwięk jest za głośny, albo coś się wydarzyło rozmówcy: wrzasnęło dziecko, wszedł jakiś dźwięk dzwonka czy alarmu (który potrafi się przewodzić lepiej niż mowa), czy ktoś poszorował mikrofonem telefonu o krawędź kołnierzyka swojego ubrania (i rozmówca dostał gigantycznie głośny szum w swoje ucho).  Niby mniej uszkadza niż walkmen na stałe za głośny, ale też uszkadza.

Trochę pomaga puszczenie przez opcję „głośnomówiący” (chroni nas wtedy ten kwadrat odległości, z którym maleje natężenie i „głośno” nie jest aż takie głośne).

Do usłyszenia.
Lila

niedziela, 19 lutego 2012

Seria UCHO - błędny błędnik


Dla osób, które nabyły uszkodzenia błędnika z powodu jakiś stanów chorobowych, czy mają kłopoty z utrzymaniem równowagi z powodu brania zaburzających leków:

Jeśli zaburzenie poczucia równowagi jest o stałym nasileniu i nie pogłębia się raptownie – to ciało po pewnym czasie przygotuje sobie zestaw odruchów przystosowany do nowego, gorszego czujnika równowagi. Osoba ze świeżym uszkodzeniem będzie się na równej drodze przewracać, a po pewnym czasie wyrobi sobie nowe zwyczaje: a to odruchowo przyasekuruje się ręką, a to postawi całą stopę, tam gdzie wcześniej tylko by się oparła, itd. I znów poczuje się pewnie we własnym ciele.

piątek, 17 lutego 2012

Seria UCHO - błędnik

Kiwa?
Czyli o tym jak utrzymujemy równowagę.

Za równowagę odpowiedzialne nie ucho środkowe, tylko taka część ucha wewnętrznego, która nazywa się kanały półkoliste. Wszystko to razem, ucho środkowe, ucho wewnętrze i błędnik też - siedzą sobie w kości skroniowej, a konkretnie w jej części zwanej piramidą. Nazwa – jak słusznie się domyślacie – pochodzi od kształtu. Piramida ma kilka centymetrów wielkości, znajduje się mniej więcej tam gdzie małżowina uszna, czyli to co jest potocznie nazywane uchem, co widać, i w czym niektórzy noszą kolczyki. Dokładniej: piramida jest w czaszce, pod uchem. Od góry ma mózg. Przez piramidę przechodzi też tętnica, i w dodatku się w środku piramidy wygina, więc podziurawiona jest nasza piramida jak ser, a wszystko to na kilku centymetrach. Błędnik też.

Generalnie błędnik działa tak: ma 3 kanały półkoliste i tak się dziwnie składa że w trzech płaszczyznach - 3 osiach, prawie jak na wykresie współrzędnych oś x, y, i z
Taki kanał ma środku śluzówkę z rzęskami. I płyn. A w płynie ma kamyczki (bardzo malutkie), które fachowo się nazywają statolity. Jak masz głowę prosto - to kamyczki opadają i uciskają rzęski pod sobą. Jak masz głowę na bok - to opadają na dno, i uciskają rzęski pod sobą - ale to są inne rzęski, takie z boku - bo teraz trzymasz głowę na bok i one znalazły się na dole. Stąd mózg wie, że skoro to są inne rzęski to masz głowę na bok. I wie które rzęski za bok lewy, a które za prawy, a które za do góry nogami itd.

i tak utrzymujemy równowagę.

Sprytne i proste. Kamyczki...

czwartek, 16 lutego 2012

Seria UCHO – Jak słyszymy.

Słyszymy ślimakiem. Poważnie. Ta część ucha która słyszy, tak się nazywa: ślimak. To tutaj drgania fali dźwiękowej zamieniane są na impulsy elektryczne, które nerwami dochodzą do mózgu. A wygląda to tak:

Ślimak to kanał, zwężający się i zawinięty, w kształcie przypominającym ślimaka i właśnie dlatego tak się nazywa. Wyściełany jest nabłonkiem czuciowym i wypełniony płynem. Fala dźwiękowa w płynie wypełniającym ślimak ma węzły i strzałki i w zależności od tego gdzie wypadną – tam są pobudzane komórki czuciowe i one wysyłają impuls do mózgu. Dźwięki niższe mają dłuższe fale, dźwięki wyższe – krótsze.

Wysokość dźwięku to fala o określonej długości, więc i częstotliwości – na przykład jak śpiewamy gamę to  dźwięk „la” w „do re mi fa sol la si do”, czyli kamertonowe "a" – to 440 Hz czyli 440 herców, czyli 440 drgań na sekundę. I pobudzane są określone obszary nabłonka. Jeśli słyszymy kilka dźwięków na raz – to po prostu pobudzane są komórki czuciowe w poszczególnych miejscach ślimaka odpowiedzialnych za poszczególne dźwięki.

Faceci słyszą silniki, kobiety płacz dziecka.
Najlepiej słyszymy dźwięki ze środka zakresu słyszenia (a te skrajne, bardzo niskie dźwięki i bardzo wysokie słyszymy gorzej). Środek skali dla mężczyzn wypada statystycznie rzecz biorąc nieco niżej dlatego, że statystyczne męskie ucho jest nieco większe niż ucho kobiece i lepiej słyszy te fale odrobinę dłuższe, czyli niższe, czyli mniej więcej takie jak warkot silnika samochodu obecnie, a kiedyś zapewne warkot tygrysa (szablozębnego). Gorzej przystosowani mężczyźni, którzy nie słyszeli tygrysa, nie przekazali swoich genów. Jaka ta natura mądra.


W następnym odcinku o błędniku i czuciu równowagi (mechanizm jeszcze prostszy niż słyszenie!). Błędnik, podobnie jak ślimak są częściami ucha wewnętrznego (nie mylić z uchem środkowym, czyli tym od kosteczek słuchowych: młoteczka, strzemiączka i kowadełka, oraz trąbki Eustachiusza, o którym pisałam w poprzednich odcinkach).

środa, 15 lutego 2012

Seria UCHO - ucho zapalone


Zapalenie ucha robi się (zwykle) tak:

- Najpierw zapala się gardło.
- Od gardła i migdałków zapala się ujście trąbki (Eustachiusza), tej co łączy ucho środkowe ze światem, a uchodzi do gardła. Ujście trąbki jest blisko migdałków.
- Opuchnięte ujście trąbki sprawia, że ona się nie otwiera (bo jest opuchnięte więc powietrze nie przechodzi do środka ucha środkowego).
- Jak nie przechodzi powietrze – to efekt jest taki, że zostaje zamknięta ciepła zaciszna i nie jałowa przestrzeń. Bakterie to lubią

I wtedy:
1. powietrze z jamy ucha środkowego jest wchłaniane do krwi = robi się podciśnienie w uchu, i wciąga błonę bębenkową. To może boleć i to bardzo. A jeśli jest zatkana tylko trochę, to będzie w uchu „chrupało” i trzeszczało, zwłaszcza jak się ziewnie albo przełknie (to bardzo charakterystyczne „chrupanie”, kto miał ten od razu skojarzy, bo głośne i dziwne)
2. zatkane, ciepłe i niejałowe – bakterie albo wirusy mają raj. Zrobi się ropa w uchu środkowym. Nie od razu, po paru godzinach. Dlatego przede wszystkim trzeba odetkać trąbkę.


Po co odtykać trąbkę?

Bo nawet jak jest stan zapalny i ropa, to sobie spływa trąbką.

A jeśli się nie odetka, to i proces zapalny narasta, i ciśnienie od ropy może wzrosnąć tak, że zrobi się nadciśnienie i wręcz wygnie błonę bębenkową na zewnątrz, i ona może pęknąć. Ten etap zapalenia ucha to już leczy laryngolog. Czasem nawet nacina błonę bębenkową, żeby wypuścić ropę, bo jeśli jest tak zaawansowany stan zapalny, że grozi że pęknie, to lepiej naciąć, bo nacięcie goi się szybciej niż rozerwanie. Nacina lekarz, proszę nic sobie samemu nie dłubać!!! Piszę po to, żeby wiedzieć czemu szybko odtykać ucho i czego staramy się uniknąć.

Etap zapalenia ucha leczy laryngolog (z ostrym czyli świeżo zrobionym zapaleniem ucha - można iść na ostry dyżur), ale etap wcześniejszy, etap zatkania trąbki - zanim ucho się zapali, można poleczyć samemu. I to bardzo prosto. Można wtedy zapalenia ucha uniknąć, ale działać trzeba szybko. W kilka godzin. I im szybciej tym lepiej.

A leczy się tak:
Kupuje się w aptece krople do nosa obkurczające. Najtańsze są z substancją o nazwie ksylometazolina, koszt rzędu 5 zł. Może być ta substancja, lub inna z tej grupy leków (obkurczające naczynia śluzówki). Te leki ładnie i szybko obkurczają naczynia w nosie likwidując katar. Jednak nie można stosować dłużej jak tydzień samemu, bo obkurczenie naczyń oznacza, że śluzówka jest nieukrwiona, więc niedożywiona i się robią potem trudno gojące się martwice. Dlatego można sobie doraźnie poleczyć katar np. przed egzaminem żeby się lepiej myślało i zdawało, ale nie należy sobie leczyć tym lekiem kataru uczuleniowego na stałe. Bezpiecznie jest 3 dni. Ewentualnie do 7 dni.
Wracając do trąbki zapalonej – tak jak i śluzówkę nosa obkurcza i likwiduje katar, tak obkurczy naczynia przy ujściu trąbki i odetka trąbkę (zazwyczaj). Tylko kwestia jest jak podać te krople na ujście trąbki:

Jak zakroplić trąbkę.
- Kładziemy się na tym boku co chore ucho.
- Wpuszczamy kroplę (lepiej na początek kilka kropel) w dziurkę od nosa po tej stronie co chore ucho.
- Pozwolimy ścieknąć kroplom wewnątrz nosa tam gdzie chcą – one sobie po bocznej ścianie nosa ściekną do gardła. Po paru minutach powinien być w ustach gorzki smak lekarstwa.
- Krople ściekają po bocznej ścianie gardła, a tam jest ujście trąbki właśnie!

Leżymy około 15-20 minut i czekamy żeby się obkurczyła trąbka. Można i wskazane jest ziewać i przełykać, żeby wspomóc otwieranie trąbki i wejście kropli w ujście.
Jak dobrze pójdzie – to w uchu powinno zacząć „chrupać” – znaczy: odetkane.


Jeśli nie pomoże?
Czynność powtórzyć.

Jeśli dalej nie pomoże i się nie odetka – to dalej leczy laryngolog. Podobnie, jeśli ucho boli dalej, lub gorzej słyszymy lub cokolwiek nas niepokoi.

Jeśli pójdziemy do laryngologa, albo już byliśmy kiedyś z zapalonym uchem, to wśród stosowanych leków na pewno będą (były) też krople obkurczające, i zalecenie wpuszczania ich do nosa od strony chorego ucha.


Czy to działa?
Tak.

Często jest tak, że wystarczy zapuścić tak krople i odetkać ucho, a w tym czasie przez kilka dni poleczyć gardło i po sprawie.
Nawet jak nie pomoże, to laryngolog zaleci taki lek i postępowanie, które opisałam, a ewentualnie dołoży antybiotyk, czy co tam jeszcze będzie potrzebne. Ale to zapuszczanie obkurczacza do nosa na pewno będzie zalecone.


Uwaga

- Krople obkurczające wpuszczamy do nosa (i one spływają do gardła). Nie wpuszczamy od strony ucha.

- Jeśli ktoś ma dzieciaka „z uchem”  - z okazji zapalonego gardła, to można tak poleczyć dzieciaka– tylko proszę sprawdźcie co można stosować u dziecka i w jakim wieku, bo ja nie jestem pediatrą i nie wiem. Wystarczy poczytać ulotki, tam będzie czy to obkurcza naczynia w nosie i czy to dla dziecka.

- Piszę o leczeniu zapalenia ucha, które było wcześniej zdrowe, które nie ma powikłań, urazu, przedarcia błony bębenkowej, wad budowy i przeszłości chorobowej usznej. Jeśli ucho nie było wcześniej zdrowe - to leczy laryngolog.

- Jeśli wcześniej zdrowe ucho nie odetka się w 12 godzin - to i tak się zapali i i tak będzie leczył laryngolog. (Ale jak się odetka, to nie!)


Dowcip polega na tym, że po zastosowaniu obkurczających kropli i otwarciu trąbki można uniknąć zapalenia ucha. I to bywa, że w 15 minut! Jak nie pomoże, to leczy laryngolog, ale często jest tak, że pomoże. Że odetkanie zabezpiecza ucho. I już.

I dlatego napisałam ten odcinek. Bo to po prostu warto wiedzieć.

wtorek, 14 lutego 2012

Seria UCHO - ucho środkowe

Ucho środkowe wcale nie jest tak bardzo w środku, bo ono ma połączenie ze światem zewnętrznym i ma w środku powietrze. Takie samo, którym oddychamy. Kanał, którym łączy się ze światem prawie zewnętrznym nazywa się trąbka Eustachiusza, i uchodzi do gardła, mniej więcej przy migdałkach. W głębi trąbki Eustachiusza jest rozszerzenie, jama, i tam są kosteczki słuchowe. Gdyby nie było błony bębenkowej to drugim wejściem do ucha wewnętrznego byłoby kanał słuchowy, ten z małżowiny usznej. A tak to błona bębenkowa jest granicą między uchem zewnętrznym. Fizjologicznie błona bębenkowa jest cała, nie przypuszcza powietrza, a wprost przeciwnie, właśnie fala dźwięku powoduje uginanie się jej i porusza kosteczki słuchowe, które dzięki temu mogą wzmocnić dźwięk.

Kosteczki słuchowe
Kosteczki słuchowe są malutkie, są trzy i nazywają się młoteczek strzemiączko i kowadełko. (tak, oczywiście, przypominają kształtem te przedmioty i stąd nazwa). One służą do wzmacniania dźwięku i wzmacniają go o jakieś 30 decybeli. Przenoszą drgania błony bębenkowej wywołane falą dźwiękową na dalszą cześć ucha, czyli ucho wewnętrzne, konkretnie do ślimaka. Gdyby ich nie było to też byśmy słyszeli, tylko dużo ciszej, ale słyszelibyśmy dźwięk, który przenosi się po kościach czaszki i też do ślimaka dociera. Podobnie gorzej byśmy słyszeli, jeśli kosteczki zatraciłyby swoją ruchomość, na przykład na skutek stanu zapalnego.

Strzelanie i samoloty
Jama ucha środkowego jest oddzielona od świata zewnętrznego błoną bębenkową, to jest granica uchem zewnętrznym. Drugie wejście to od strony trąbki Eustachiusza. Zwykle trzymamy zamknięte usta, - i dlatego przy głośnym dźwięku, typu strzał, należy otworzyć usta. Wtedy fala dźwięku uderza w błonę bębenkową nie tylko od strony ucha zewnętrznego, ale i od strony ucha środkowego. Ciśnienie po obu stronach błony bębenkowej jest wyrównane i nie pęknie. Tylko trzeba szeroko otworzyć. Bo przy zamkniętych ustach fala dźwięku będzie osłabiona, mimo że nosem dotrze, a to przede wszystkim dlatego, że ta trąbka to nie uchodzi takim otwartym dużym wyjściem, nie „zieje”, tylko jest przymknięta. A otwiera się jak szeroko otworzymy buzię szeroko, albo jak ziewamy, albo jak przełykamy. Można to zaobserwować przy różnicy ciśnień przy zjeżdżaniu z góry (samochodem, czy wyciągiem), czy lataniu samolotem - to właśnie po to trzeba przełknąć czy ziewnąć – żeby się otworzyła trąbka Eustachiusza i ciśnienia po obu stronach błony bębenkowej wyrównały – takie chrupnięcie w uszach jest wtedy, a wcześniej ucisk w uszach.

Co się stanie jak się ta trąbka Eustachiusza zatka - a do tego wystarczy zapalenie gardła (puchnie śluzówka przy migdałkach i to może zatkać ujście trąbki, jeśli tam spuchnie). Zapalenie uszu przy zapaleniu gardła to dość częsta przypadłość, a można jej zapobiegać i to w miarę prosto i lekiem bez recepty, i to tanim. Tylko trzeba w miarę szybko podziałać. O tym w następnym odcinku.

poniedziałek, 13 lutego 2012

Seria UCHO - kolczyki

Dziurka w uchu – taka do kolczyka – jak się ją robi?

Generalnie mamy dwie możliwości:
1.    Dziurka robiona pistolecikiem.
2.    Dziurka robiona ręcznie igłą.


Zalety pistolecika:- szybko
- praktycznie bez bólu przy wkłuciu i zakładaniu – bo technika polega na strzeleniu w ucho kolczykiem, więc kolczyk od razu jest założony do ucha. Nie ma oddzielnego kłucia i oddzielnego wkładania. Dokłada mu się tylko zatyczkę (fachowo zwaną barankiem).
- małe ryzyko zakażenia, bo z racji techniki prostej techniki przekłucia - jest mało gmerania, więc i mało okazji zakażenia.

Wady pistolecika:
- zwykle dziurka jest nisko. Nie mamy do końca kontroli, co do położenia, zdarza się że jest nieco krzywo na płatku ucha, tak nie-centralnie.
- nie mamy kontroli nad kierunkiem kanału dziurki – wyobraźcie sobie duże kolczyki-koła w uchu: one mogą stać odchylone od ucha i twarzy, albo układać się wzdłuż policzka. Wszystko zależy od kierunku kanału. Kierunek można nadać robiąc dziurkę ręcznie.

Ręcznie robiona dziurka
Umożliwia precyzyjny wybór miejsca wkłucia i kierunku wkłucia. Ważne zwłaszcza jeśli się ma na uchu jakieś znamię, albo zmiany skórne. Wadą jest trochę większe ryzyko, że się będzie paprało, niż przy pistoleciku, ale z tym sobie można poradzić. Ból nie jest duży, można sobie zminimalizować przykładając kostkę lodu, owiniętą czymś, np. chusteczką. Schłodzone ucho też mniej krwawi. Ale pamiętajcie – ile tego kłucia jest, pół centymetra? Przeciętny zastrzyk jest głębszy. Bez paniki.

Pierwszy kolczyk:
Prosty sztyft (z barankiem), żeby było łatwo założyć oraz obracać kolczykiem podczas gojenia. Ewentualnie można inny kształt, jeśli ktoś umie założyć wygięty koniec w świeżo kłute ucho, i jeśli da się tym kolczykiem poruszać podczas gojenia. Sztyft jest najprościej włożyć. I na początek dobrze dać złoto albo srebro.

Czemu złoto albo srebro?

Bo te metale są bakteriobójcze. Tak, to jest dobrze napisane: te metale hamują wzrost bakterii. Czyli dziurka mniej się paprze.

Pielęgnacja dziurki.
1.    Obracać kolczyk (kilka razy dziennie)
2.    Jeśli puchnie i się paprze to przemyć, lub wręcz zrobić okład z Rivanolu (jest bakteriobójczy). To taki żółty do kupienia w aptece. Można przemyć wodą utlenioną, ale spirytusem to tylko okolice dziurki, a nie samą dziurkę.

Ile czasu się goi.
Około miesiąca. Na początku dziurka jest delikatna, i lepiej używać prostych kolczyków (typu sztyft), z czasem można zakładać bardziej wygięte, czy grubsze kolczyki. Pełne wygojenie i zahartowanie dziurki może potrwać i pół roku. Niemniej zmianę kolczyków z tych „do gojenia” na „pierwsze prawdziwe” to po miesiącu będzie można. Jak pierwsze prawdziwe będą na sztyfcie to nawet wcześniej. Generalnie jak nie boli i nie krwawi i można swobodnie obracać i poruszać kolczykiem– to można spróbować zmienić. Jeśli szykujesz się na wielki bal i chcesz z tej okazji przekłuć uszy, to dwa tygodnie na gojenie to absolutne minimum, a miesiąc – to bezpieczniejszy termin, wtedy nawet jakieś drobne zakażenie zdąży się wygoić..  Można iść na bal i z opuchniętymi uszami, ale co to za przyjemność?! No chyba że opuchnięte ucho jest różowe i pasuje do różowej sukienki - to ja się nie wtrącam.

Ucho swędzi

Jeśli nie jest szlachetny metal. Standardowe srebro jubilerskie, bardzo często obecnie stosowane, tak zwane „ srebro 925”, zawiera 92,5 srebra, a reszta to inne metale – dlatego może podrażniać. Samo czyste srebro nie jest stosowane, bo jest miękkie, stąd domieszka innych metali. „925” to pierwsza próba, taka najbardziej bogata w srebro, bywają srebra drugiej i dalszych prób, o mniejszej zawartości srebra w srebrze. Złoto też może mieć domieszki. Stal może być całkiem niezła, przy czym stal też może mieć domieszki, tak żeby nie było za łatwo. Zwykle jednak srebro jubilerskie nie podrażnia. Jeśli jednak któreś konkretne kolczyki powodują swędzenie to warto zmienić zawieszki na takie, które nie podrażniają.

niedziela, 12 lutego 2012

Seria UCHO - Mucha do ucha

A co robić, jeśli wpadnie mucha do ucha? Albo inny owad czy robak?
Nie dłubać, żeby nie wepchnąć! Owad w uchu się rusza, czym doprowadza pacjenta do szału, bo to bardzo głośno słychać, i jeszcze może boleć. NIE DŁUBAĆ! Bo nie dość że wepchniemy głębiej, to jeszcze owad przygnieciony może zacząć walczyć i pokaleczyć kanał i błonę bębenkową.


Utopić robaka!
Tak, właśnie. Utopić. Po to żeby się nie ruszał. I albo sam wypłynie – i po sprawie. No, chyba że zdążył podrapać, to wtedy do laryngologa, niech obejrzy kanał słuchowy i zdecyduje czy jakiś kropli na lepsze gojenie nie dać. Albo – jeśli się uda utopić, ale nie wypłynie, to idziemy do laryngologa na ostry dyżur, żeby martwego wyjął. Nie dłubiemy w uchu sami, żeby nie wepchnąć. Chyba, że go (tego owada) widać i można złapać pęsetką i wyjąć.

Czym utopić?
Wodą.

W sytuacjach awaryjnych – typu biwak, gdzie tych owadów jest więcej – nie zawsze jest woda pod ręką. Wtedy jest dylemat co nalać do ucha, żeby robaka uszkodzić, ale nie uszkodzić ucha. Może być też oliwa, albo tak zwany „biały” alkohol, czyli spirytus albo wódka, chodzi o to żeby nie miało dodatków typu cukier czy barwniki. Może być sól fizjologiczna, czasem bywa w apteczce podróżnej. Generalnie im prędzej zalejemy robaka, tym lepiej, bo tym mniej uszkodzi ucho. Jeśli jest nieuszkodzona błona (czyli jeśli lejemy szybko, zanim robak się rozhasa), to i nawet płyn z dodatkami nie zaszkodzi, bo to można potem wodą wypłukać. A chodzi o to, żeby nie podrapał ucha.

Jak lać?
Cienkim strumykiem, żeby miało jak wyjść powietrze z ucha. Jeśli polejemy dużym strumieniem to bąbel powietrza w kanale będzie przeszkadzał w napełnieniu. Najwygodniej to robić strzykawką bez igły, czy czymś podobnym (np torebka napełniona wodą w której zrobimy małą dziurkę i już mamy cienki strumień). Albo kapać po kropli, kanał dużo nie zmieści, to w miarę szybko pójdzie. Przypominam: jeśli owad nie wypłynął, tylko został w uchu, to idziemy do laryngologa na ostry dyżur by wyjął, NIE DŁUBIEMY SAMI, żeby nie wepchnąć.

Czy to się często zdarza?
Nie. Generalnie owady nie mają interesu we wchodzeniu do ludzkiego ucha. Raczej wprost przeciwnie. To jest dla nich „wypadek przy pracy”. Owad może być przestraszony, generalnie raczej będzie chciał wyjść – wtedy nie należy mu przeszkadzać. Jeśli nie chce wyjść, lub nie potrafi – nie dłubiemy – bo się przestraszy i podrapie. Lejemy. Jak owad ma szczęście, to żywy wypłynie i już.

sobota, 11 lutego 2012

Seria UCHO - Ucho zewnętrzne

 Ucho zewnętrzne:
 - Małżowina uszna, czyli to ucho, które widać na zewnątrz i w którym zwyczajowo można nosić kolczyki.
- i kanał słuchowy – czyli ta dziura w której sobie można podłubać, ale generalnie nie należy dłubać, żeby sobie nie wepchnąć.

Samo ucho zewnętrzne nie słyszy, małżowina słuchowa u ludzi nie jest znacząca w procesie słyszenia. U zwierząt to jeszcze "łapie" dźwięk, u nas nie bardzo. Można spokojnie żyć z obciętym czy zniekształconym uchem i nie mieć ubytków słuchu. Byle się przewodem słuchowym powietrze dostawało i przewodziło dźwięk do błony bębenkowej.

Proste? Proste. No co ja poradzę, że ucho zewnętrze takie ubogie – takie jest i już. Chcecie więcej? Więcej się dzieje w uchu wewnętrznym i środkowym. Ale tu też jest kilka ciekawych tematów o uchu zewnętrznym. O kolczykach będzie oddzielnie.


Patyczki higieniczne – aj! aj! aj!
Laryngolodzy ich nie lubią, bo pacjenci sobie nimi wpychają woskowinę głębiej. Zwróciliście uwagę, że na patyczkach NIE MA napisane, że są do uszu? Bo nie są. No, to do czego są? A do makijażu (drobnych korekt), do nakładania punktowo lekarstwa na skórę itp. Nic nie ma o uszach. To nie jest przypadek, że nie ma o uszach.

A co robić, jeśli coś wpadnie do ucha?
Nie dłubać, żeby nie wepchnąć i nie uszkodzić błony bębenkowej! Niech wyjmie laryngolog. Należy przejść się na ostry dyżur z takim uchem. Nie do przychodni, chyba że przychodnia ma ostry dyżur.

A jeśli wpadnie mucha do ucha? Albo inny owad czy robak?
Owad w uchu się rusza, czym doprowadza pacjenta do szału, bo to bardzo głośno słychać, i jeszcze może boleć. NIE DŁUBAĆ! Bo wepchniemy głębiej, a jeszcze owad przygnieciony może zacząć walczyć i pokaleczyć kanał i błonę bębenkową. Generalnie należy "zalać robaka" - dosłownie: utopić owada w uchu. Temat zasługuje na oddzielny odcinek "Mucha do ucha".

piątek, 10 lutego 2012

SZCZEPIONKA NA RAKA

Czemu piszę na filii bloga o rozrodzie, zamiast na głównej Ciekawej Medycynie? Dlatego, że chodzi o konkretnego raka. Obejrzyj tekst: kliknij tu.

A w następnych odcinkach w lutym- seria o uchu:


Seria Ucho:
Ucho zewnętrzne         - o małżowinie usznej i przewodzie słuchowym
Mucha do ucha            - o tym co zrobić jak wpadnie robak
Kolczyki                      - o gepardach. (Żartuję.)
Ucho środkowe           - o kosteczkach słuchowych: młoteczku, strzemiączku i kowadełku
Ucho zapalone             - o trąbce Eustachiusza i jak uniknąć zapalenia
Jak słyszymy                - o ślimaku i fali dźwiękowej
Błędnik                        - o narządzie równowagi i kamyczkach
Błędny błędnik             - o za burzeniach równowagi
Walkman i głuchota      - w jaki sposób walkman tak dobrze uszkadza ucho
Zakres słyszalności       - orientacyjnie

wtorek, 7 lutego 2012

DZIECKO Z PROBÓWKI

Na filii bloga umieściłam tekst kolegi o tym jak się robi dziecko w probówce (kliknij tu), z moim komentarzem.  Tomek świetnie pisze. Polecam.

I to, że umieszczam informacje o  „in vitro” nie oznacza że jestem zwolennikiem. Umieszczam opis, żeby było wiadomo JAK TO DZIAŁA.

----------
Poodpisuję też trochę na komentarze. W najbliższym czasie (pewnie jutro) będzie o szczepionce na raka.

Bo im dłużej myślę, tym bardziej widzę że ten temat to akurat powinien się ukazać jako pełnoprawny odcinek, a nie jako odp na komentarz (nie zawsze otwierana i czytana).

Uwaga techniczna: Ja wszystkie komentarze czytam, bo przychodzą mi na skrzynkę priv, tak sobie ustawiłam. Bo mi zależy na komentarzach. Jeśli komuś w ferworze pisania długo nie odpisuję, to się upominajcie, proszę. Zdarza się że potrzebuję przemyśleć, ale zdarza się że zabiorę się za coś innego i wtedy skoro przemyślałam to uważam za zrobione, a nie zauważę że nie zapisałam przemyśleń. Cóż, jestem tylko człowiekiem. Piszcie proszę.

poniedziałek, 6 lutego 2012

PRZEZIĘBIENIE

Co to właściwie jest?
Wirusy przeziębienia to konkretna grupa wirusów, która na stałe tkwi w śluzówce nosa, i którą zakażamy się we wczesnym dzieciństwie. Ujawniają się przy przemarznięciu i zaczynają rozmnażać. Dlatego mimo kichania wtedy nie jest się jakoś szczególnie zakaźnym - większość ludzi i tak te wirusy w sobie ma. Gorzej z wirusem grypy i innymi wirusami powodującymi katar, które już nie są powszechne u każdego - takim wirusem zarazimy.

Jak odróżnić?

Ano po objawach to się nie da. Należy się zastanowić czy się nie przemarzło niedawno i czy nie miało się kontaktu z grupą ludzi, gdzie ktoś mógł zarażać - aczkolwiek wtedy to raczej będzie wirus grypy, czy jakiegoś nieżytu, a nie przeziębienia. Wirusy przeziębieniowe to mamy w wystarczającej ilości swoje własne, i wyziębienie organizmu je uruchamia. Oznaczanie markerów wirusowych przy nieżytach nosa nie jest stosowane. Dlatego jest to trochę zgadywanka. Zasadniczo zdrowa dorosła osoba z nie uszkodzonym układem immunologicznym zwykle choruje na wirusa, a w każdym razie zaczyna od wirusa.

Jak leczyć?
Leżeć (patrz odcinek wirus = leżeć). Pić dużo, jeść immunostymulanty. Ewentualnie popularne leki przeciwgorączkowe.

Można się ich jakoś pozbyć trwale?

Nie.

niedziela, 5 lutego 2012

KOŚCI W KOŚCI

Chodzi o zawartość cukru w cukrze, czyli o to ile jest kości w kości.

Kość nie jest lita, chociaż tak pokazują ją na kreskówkach, i nie jest pełna w środku. Omijając szczegóły, gdzie one mają swoje trzony i nasady, a gdzie jamy szpikowe - powiem wam, że mają w środku porowatą strukturę. Tak zwane beleczki kostne. Trochę to przypomina gąbkę, struktura jest łącznotkankowa i do tego uwapniona. Kości nie są z wapnia. Kości mają dużo wapnia. Ale są z tkanki łącznej. A uwapnione mogą być w różnym stopniu.

Generalnie mało uwapnione są kości dzieci, szczyt uwapnienia przypada około 35 roku życia, (tak zwana szczytowa masa kostna), a potem generalnie jesteśmy słabiej uwapnieni = lżejsi.

Najważniejsze: wapń w krwi jest z grubsza w stałym stężeniu. To wapń w kościach się zmienia - i może być mniej cukru w cukrze.

Kiedy się ładnie uwapnia:
- jak się ma wapń w diecie (najprościej co ma dużo: sery i orzechy)
- jak się rusza (ruch sprzyja uwapnieniu, i opóźnia osteoporozę)
- jak się poda leki, które sprzyjają uwapnieniu

Kiedy wapń ucieka z kości:
-  jak się leży (np. w chorobie)
- w ciąży (dziecku te kości skądś się biorą, niekoniecznie tylko z diety mamusi. Ile mamuś odwiedzało potem częściej dentystę?)
- z wiekiem (na starość, niestety. Wtedy wszystko się odbudowuje wolniej, mniej, słabiej)
- jak się ma za mało w diecie (wtedy wapń „idzie” z kości, żeby w krwi było tyle samo).

Co może zrobić standardowy mieszczuch, żeby mu było w kości dobrze?

- jeść normalnie.

Przy dobrym i urozmaiconym jedzeniu, jakie mamy teraz dostępne w Europie i Ameryce (pomyśl co jedli w Polsce 1000 czy 500 lat temu), zawartość wapnia będzie wystarczająca. Jego jest w diecie generalnie dość mało, tak na granicy niedoboru. Ani ja nie jestem dietetykiem, żeby doradzać, ani nikt przecież nie będzie sobie robił rewolucji w diecie z powodu mojego bloga, a najprostszy algorytm jest najlepszy. Jak nie masz zwiększonego zapotrzebowania - nie jesteś w ciąży, ani nie leczysz sobie złamania, to póki nie jadasz często fast foodów zapijając colą, to powinno być wystarczająco.  Diety bym się nie czepiała.

- ruszać się

Tak trochę. Chociaż trochę.

Uwaga, drodzy czytelnicy z zasiedziałym trybem życia, to co teraz napiszę jest bardzo ważne. Wybierz coś, co lubisz, i dobrze się zastanów. Jeśli masz się ruszać, to nie da rady, jeśli wybrana aktywność nie będzie ci się podobać. MUSI być fajne. Bo inaczej nie będziesz tego robić. I to może być naprawdę coś prostego. Jeśli uprawiasz coś, to o to mi chodzi. Ale jeśli kursujesz praca-dom-praca-dom to koniecznie coś sobie znajdź. Wystarczy coś prostego:
 – Przejdź ostatni przystanek, zamiast jechać. JEDEN PRZYSTANEK.
-  Obiegnij 3 razy blok dookoła (to wystarczy, więcej będzie w odcinku o bieganiu, na wiosnę).
- Taniec. Zapisz się na jakiś taniec, KTÓRY LUBISZ.
- Może basen.
- Może spacery, co tydzień, najlepiej w jakiś towarzystwie, może w grupie, bo wtedy jest się bardziej zmotywowanym by wyleźć spod kołdry w weekend, a nie jedynie przewrócić się na drugi bok.
- może ogródek, czy działka
- pies
- ???  Poproszę o następne propozycje.

Ale koniecznie niech sprawia ci przyjemność to, co robisz. Koniecznie.

Ogródek na emeryturze jest niezłym pomysłem. Ja mam już, chociaż nie jestem na emeryturze, i jeśli ktoś z czytelników chce się poruszać u mnie, to można się zapisywać na koszenie trawy. Kosiarkę mam. Zapraszam.

sobota, 4 lutego 2012

JAK się WAŻYĆ

Masa ciała. (Niektórzy mówią „waga”, ale waga to taki sprzęt do ważenia, np łazienkowa, prawidłowo jest „masa ciała”. To tak na marginesie).

Jak prawidłowo się zważyć?


1.    BEZ UBRANIA.


Czemu?

Bo ubranie waży. Takie dżinsy potrafią ważyć kilogram. Chodzi o to żeby sobie sztucznie nie dodawać kilogramów.


2.    RANO = PRZED ŚNIADANIEM


Czemu?

Bo zależy nam na zważeniu swojego ciała, a nie swojego posiłku. Więc to ciało ma być bez posiłku. I bez herbatki, czy kawki. Ma być samo ciało, i chodzi o to, żeby sobie nie dodawać sztucznie kilogramów. Jak ci się zapomniało i herbatka została wypita, to nie ma strachu – szklanka ma 250 mililitrów, a herbata waży tyle co woda - czyli 250 gram sobie na rzecz herbatki odejmij. I zrobione.


3.    PO WIZYCIE W TOALECIE.


Czemu?

Obiecałam, że o wydalaniu będzie na oddzielnym blogu, i słowa dotrzymuję. Szczegóły na filii tego bloga, czyli na CIEKAWA MEDYCYNA – TRUDNE TEMATY. A generalnie chodzi o to żeby zważyć samo ciało, bez dodatków i sobie sztucznie kilogramów nie dodawać.


JAK CZĘSTO SIĘ WAŻYĆ?
No i już sami widzicie, że częściej ważyć się niż raz dziennie to nie bardzo jest sens. Proszę też nie przejmować się drobnymi różnicami w wynikach w poszczególnych dniach. Zwłaszcza u kobiet różnice rzędu nawet 2 czy 3 kilogramów w niektóre dni to jest norma i tak ma być - więcej o tym na filii tego bloga, czyli na CIEKAWA MEDYCYNA – TRUDNE TEMATY. Ważna jest średnia, czy generalna tendencja (chudnięcia, czy tycia). A najważniejsze, żeby się po prostu dobrze ze swoim ciałem czuć.

A jeszcze jedno – długie włosy. Ile ważą długie włosy? Bo włosy są ciężkie. No niestety. Znalazłam stronę skupującą warkocze. Warkocz 40 cm waży przeciętnie koło 150 gram. 15 dkg. Czyli włosami nie można się zasłaniać w kwestii nadwagi. Nawet długimi i gęstymi :-).

piątek, 3 lutego 2012

TŁUSTA czy UMIĘŚNIONA

Sama zapowiedź tematu BMI i nadwagi zrobiła mi taki ruch w komentarzach, jakiego jeszcze na tym blogu nie było.

Czym mierzyć tą prawidłową masę ciała? Bo osoba, która dużo ćwiczy i ma rozbudowane mięśnie oczywiście będzie ciężka. Podobnie jak osoba otyła. No i jak to odróżnić? Czym mierzyć?

Słuchajcie, prawie wszyscy czytelnicy, którzy dali komentarze i których znam osobiście prowadzą typowo miejski tryb życia: praca przy kompie jako zajęcie główne, i jakieś umiarkowane ćwiczenia, spacery itp., albo wręcz żadne ćwiczenia. Więc proszę mi się tu rozbudowanymi mięśniami nie zasłaniać.

Co prawda BMI jest stworzony do oceny populacji – jak słusznie zauważa czytelniczka - to jednak spokojnie się nadaje do indywidualnej oceny mieszczuchów, bo mieszczuchy są podobnie słabo umięśnione. Zalety: jest prosty, nie wymaga noszenia przy sobie siatek centylowych, ani innych pomocy, można sobie ołówkiem na kartce policzyć. I jest przyjęty i stosowany do oceny. I tego się trzymajmy.

Natomiast dwie czytelniczki sugerują pomiar tkanki tłuszczowej. Słusznie. Jedna twierdzi, że to jest w miarę proste. Chętnie poznam prostą metodę oceny. Jest taki napór na chudnięcie, że to się może przydać właśnie dla ćwiczących. Bo to jakieś szaleństwo się dzieje. Ja nie mówię, że jako populacja nie jesteśmy za grubi, bo jesteśmy. Ale pojedyncza osoba zwykle widzi siebie bardziej grubą, niż faktycznie jest. Z tym chcę powalczyć.

Generalnie ta sama objętość tłuszczu jest lżejsza, niż ta sama objętość mięśnia. Mięsień tonie w wodzie (zobacz, jak wrzucasz mięso do zupy). A tłuszcz pływa (oczka na rosole). Dlatego jak ktoś się zaczyna odchudzać poprzez ćwiczenia to może wręcz "przytyć", bo wyrabiają mu się mięśnie i jeszcze w dodatku uwapniają kości. Bywa, że szybciej rosną mięśnie, niż się spala tłuszcz. I wtedy jest panika „tyję!”. A wcale się nie tyje, tylko rosną mięśnie. Zwłaszcza na początku treningów. A jeszcze jak ktoś lata się ważyć co kilka godzin, ojoj….

Sama w studenckich czasach ćwiczyłam bardzo intensywnie i zjechałam do najmniejszych cyferek na wadze, jakie miałam w życiu. Wtedy miałam wyraźne oznaki niedowagi: wystawały mi żebra, było mi wiecznie zimno, wiecznie głodno, i wtedy naprawdę nie dawało się siedzieć na twardym krześle, po prostu bolało. Podkładałam sobie coś na uczelni na twarde krzesła, bodaj rękawiczki, czy sweter. A jak doszło kilo więcej, to problemy znikły. I ta moja najmniejsza masa to było o 3 kilo WIĘCEJ niż mówiło BMI o najmniejszej należnej dla mnie. Cóż... Ja nawet nie mam grubej kości, ja po prostu mam rodzinnie dobrze uwapnioną kość, i w perspektywie żadnych problemów z osteoporozą. I pamiętam o tych 3 kg patrząc we własne BMI, i w lustro, oraz wsłuchując się w swoje samopoczucie.

Proszę się nie modlić do swojej wagi łazienkowej. 


Ani do BMI. Ani do żadnego innego wskaźnika. Ma być ci dobrze w twoim ciele. Nawet jak wskaźniki mówią, że trochę za dużo albo trochę za mało – to się nie przejmuj, ma ci być po prostu dobrze. Jak się czujesz za gruba – to schudnij, ale nie przeginaj! A jeśli wskaźniki mówią, że dużo za dużo, albo dużo za mało – to wtedy już się należy leczyć. Ale proszę, nie dopatrujcie się problemu tam, gdzie go nie ma. Stres szkodzi.

Jak napisała w komentarzu czytelniczka: WYGLĄDAĆ NORMALNIE. Genialne.

czwartek, 2 lutego 2012

SZCZEPIĆ?

„Najlepiej być nie szczepionym w szczepionej populacji.”

Czemu? Bo skoro populacja szczepiona, to nie będzie choroby. A samemu uniknie się ewentualnych powikłań poszczepiennych.

W tym rozumowaniu jest pewna słabość – otóż populacja szczepiona, wcale nie oznacza populacja nie chorująca. Można chorować lżej po szczepieniu i wtedy osoba niezaszczepiona ma kontakt z patogenem i ma… przechlapane.

Dlatego jednak szczepić.

Nawet jeśli Pani Higienistka w szkole mówi inaczej. Dlaczego ona tak mówi? Cóż, nie wiem ile lat miała Higienistka, o której wspomniał w komentarzu mój czytelnik, niemniej wydarzyła się kiedyś historia krew w żyłach mrożąca i może ona to ma w pamięci. Chodziło o szczepionkę właśnie. Było to jeszcze przed moimi studiami, więc nie znam szczegółów, tak ogólnie to grupa dzieci została zaszczepiona i ze zdrowych dzieciaków zrobiły się dzieci ciężko chore w wyniku szczepienia, z trwałymi ubytkami zdrowia. Horror. I z tego była wielka afera. I bardzo słusznie. Bardzo, bardzo słusznie.

Jaki z tego morał?
1. Szczepić się na to co potrzeba. Jak nie potrzeba, to się nie szczepić. Mówię o dorosłych. Zaraz napiszę, na co warto, a na co nie.
2. Szczepić dziecko zgodnie z kalendarzem szczepień i nie kombinować – dlatego że szczepionki popularnie użyte będą bardziej sprawdzone niż jakieś wynalazki dla wyjątków. Tamta afera była duża, i teraz ze szczepionkami nie ma jakiś znaczniejszych problemów.

Na co warto żeby się zaszczepił dorosły? Taki standardowy mieszczuch?
- na grypę, jeśli ma większy kontakt z ludźmi i często szansę że mu wirusa przyniosą w prezencie. Np. jak się studentów uczy, czy przyjmuje interesantów. Jak się siedzi w domu przy zleceniach to raczej nie warto.
- na WZW B – ze względu na dużą zakaźność tej konkretnej żółtaczki. Dzieciaki mają to teraz w obowiązkowym kalendarzu szczepień (od 1994 roku). Można zrobić sobie oznaczenie przeciwciał antyHBs, jeśli się nie jest pewnym czy się miało szczepienie, lub miało niepełne (np dwie z trzech dawek). Podobno taniej niż sama szczepionka, która może okazać się zbędna.
-  Jeśli kiedyś zrobią szczepionkę na WZW C to też warto, na razie nie ma.

Jeśli chodzi o kleszcze – ileż emocji budzi ta szczepionka. Cóż, ja mieszkam w rejonie niekleszczowym, a spaceruję w rejonach kleszczy z małym ryzykiem kleszczowego zapalenia mózgu. Generalnie jeśli się jest narażonym – to szczepić, a jak nie, to nie.


Kiedy nie szczepić?
- Przy planowaniu ciąży i w ciąży.
- W takcie choroby wirusowej, i generalnie w trakcie chorób, zwłaszcza immunologicznych -  należy się poradzić lekarza.
- Jak się chorowało na daną chorobę.

środa, 1 lutego 2012

UCZULENIE NA ANTYBIOTYKI

Uczulenie na antybiotyki – takie dostałam zamówienie, żeby tu napisać. Dobrze.

Najczęstsze uczulenia są na penicyliny, a szkoda, bo te antybiotyki są mało szkodliwe. Z tego powodu, oraz dlatego, że penicyliny są w zastrzyku (przyjętne doustnie są trawione) – rzadko są dziś stosowane. Nowsze pochodne są do paszczy. I jak podają mądre książki 10 procent osób uczulonych na penicylinę jest też uczulone na cefalosporyny – nowsza grupa antybiotyków, bardzo dobra, bo działająca na wiele szczepów bakterii i stosunkowo mało szkodliwa dla człowieka. Alergia na te antybiotyki to jest alergia krzyżowa, czyli wynikająca z częściowego podobieństwa cząsteczki cefalosporyn i penicylin. Przeciwciała rozpoznają je jako ten sam alergen. (O alergiach krzyżowych można przeczytać więcej w niedawno powieszonym odcinku „ALERGIE KRZYŻOWE”.)

I taką wiedzę wyniosłam ze studiów, dopóki nie poszłam do kliniki się uczyć. A tam powiedzieli: „Wiecie państwo, ta ilość uczuleń na penicyliny jest bardzo przeceniania, większość tych uczuleń tak naprawę jest na prokainę, z którą penicylina jest wstrzykiwana”.

Prokaina, substancja, która po pierwsze znieczula i sprawia, że zastrzyk jest mniej bolesny, a po drugie i ważniejsze - spowalnia uwalnianie penicyliy i sprawia, że można podawać raz czy dwa razy na dobę (a nie co kilka godzin). Faktycznie bardzo często podawano penicylinę z prokainą.

Sama jako niemowlę podobno dostawałam taką i podobno miałam uczulenie (słabo to pamiętam). W uszanowaniu własnej alergii, już jako dorosła, świadomie nie przyjmowałam ani penicyliny, ani wspomnianych cefalosporyn. Tylko w razie potrzeby antybiotykoterapii przyjmowałam inne antybiotyki. Też mocne i szeroko zakresowe, ale niestety bardziej szkodliwe. Podzieliłam się tą informacją z lekarzem z kliniki.
- to my Pani zrobimy próbę uczuleniową.
- tak teraz, już?
- tak, pójdzie Pani do zabiegowego. Nałożymy penicylinę i kontrolę, prokainy nie podamy.

Przemyślałam sprawę. Mogę dostać wstrząsu, tak.  Wyobrażacie sobie te nagłówki gazet? „studentka medycyny zabita przez lekarzy w czasie zajęć”. Ojoj. Ale to jest ośrodek akademicki, dobry, w razie czego przecież mnie zaintubują i poleczą wstrząs. Jeśli gdziekolwiek robić próbę, to właśnie tu, gdzie mają i sprzęt i doświadczenie. A dobrze by było móc brać te mniej szkodliwe antybiotyki. Poszłam do zabiegowego. Kolejne 20 minut siedziałam jak na szpilkach. I co? I NIC! Hura!

Od tej pory wiem, że mogę brać i penicyliny i cefalosporyny. (Co nie znaczy, że każdy czytelnik tego bloga będzie tak miał, niestety.) Oddzielnie napiszę o zaburzeniach żołądkowych, które szerokozakresowe antybiotyki lubią wywoływać (oj, lubią). Bo wybijają przy okazji prawidłowe bakterie w jelitach. Tego nie należy mylić z uczuleniem! Napiszę też jak sobie z tym radzić.

Dokładne statystyki ile osób w populacji jest uczulonych na jaki antybiotyk - to trudno zrobić, bo to by trzeba było robić planowane badania na losowanych osobach. Dostępne mogą być statystyki: ile osób trafia do szpitala we wstrząsie podaniu antybiotyku. Ale to z kolei jest o tyle niemiarodajne, że zależy od tego, ile osób dany antybiotyk bierze, bo jak dużo osób bierze to i więcej trafi z powikłaniem po przyjmowaniu. Na antybiotyki są „mody” – i miejmy nadzieję, że powiązane bardziej z aktualizacją wytycznych zakaźnych na dany teren, a nie z reklamą, a prawda zwykle jest po środku.
Penicyliny i cefalosporyny należą do uczulających najczęściej, i również są stosunkowo najmniej obarczone działaniami niepożądanymi. Dlatego należy tu zachować rozsądek, przy decyzji czy brać czy nie.