Seria UCHO – Jak słyszymy.

Słyszymy ślimakiem. Poważnie. Ta część ucha która słyszy, tak się nazywa: ślimak. To tutaj drgania fali dźwiękowej zamieniane są na impulsy elektryczne, które nerwami dochodzą do mózgu. A wygląda to tak:

Ślimak to kanał, zwężający się i zawinięty, w kształcie przypominającym ślimaka i właśnie dlatego tak się nazywa. Wyściełany jest nabłonkiem czuciowym i wypełniony płynem. Fala dźwiękowa w płynie wypełniającym ślimak ma węzły i strzałki i w zależności od tego gdzie wypadną – tam są pobudzane komórki czuciowe i one wysyłają impuls do mózgu. Dźwięki niższe mają dłuższe fale, dźwięki wyższe – krótsze.

Wysokość dźwięku to fala o określonej długości, więc i częstotliwości – na przykład jak śpiewamy gamę to  dźwięk „la” w „do re mi fa sol la si do”, czyli kamertonowe "a" – to 440 Hz czyli 440 herców, czyli 440 drgań na sekundę. I pobudzane są określone obszary nabłonka. Jeśli słyszymy kilka dźwięków na raz – to po prostu pobudzane są komórki czuciowe w poszczególnych miejscach ślimaka odpowiedzialnych za poszczególne dźwięki.

Faceci słyszą silniki, kobiety płacz dziecka.

Najlepiej słyszymy dźwięki ze środka zakresu słyszenia (a te skrajne, bardzo niskie dźwięki i bardzo wysokie słyszymy gorzej). Środek skali dla mężczyzn wypada statystycznie rzecz biorąc nieco niżej dlatego, że statystyczne męskie ucho jest nieco większe niż ucho kobiece i lepiej słyszy te fale odrobinę dłuższe, czyli niższe, czyli mniej więcej takie jak warkot silnika samochodu obecnie, a kiedyś zapewne warkot tygrysa (szablozębnego). Gorzej przystosowani mężczyźni, którzy nie słyszeli tygrysa, nie przekazali swoich genów. Jaka ta natura mądra.

W następnym odcinku o błędniku i czuciu równowagi (mechanizm jeszcze prostszy niż słyszenie!). Błędnik, podobnie jak ślimak są częściami ucha wewnętrznego (nie mylić z uchem środkowym, czyli tym od kosteczek słuchowych: młoteczka, strzemiączka i kowadełka, oraz trąbki Eustachiusza, o którym pisałam w poprzednich odcinkach).